Erkenning!

De ouders die consistent en ook feitelijk de structureel onveilige realiteit van hun opgroeiende kinderen aangeven naar professionals van jeugdzorg, jeugdbescherming, rechtsspraak tot inspecties, worden in Nederland meestal totaal niet serieus genomen door deze professionals, uit alle hoeken en beroepsgroepen van onze maatschappij, is de ervaring van veel ouders. Sterker nog, juist die ouders die de veiligheid van hun kind bóven alles plaatsen, worden geregeld bestempeld als tegenwerkend, star, slecht praten over de andere ouder, de scheiding niet kunnen verwerken, emotioneel-labiel etc..

Dit is heel pittig voor de voor het kind veilige ouder. Deze houding, deze wijze van bejegend worden als ouder door juist professionals waarvan je zou verwachten te gáán voor het veilig opgroeien van je kind (want het is tenslotte de Bedoeling van ‘je’ baan) maakt het psychisch-emotioneel, fysiek en financieel loodzwaar voor ouders. Want als professionals niet voor de veiligheid van je kind durven gaan, dan moet je het dus écht alleen doen, inclusief het incasseren van de bagatellisaties, ontkenning, vergoelijken én zwartmaken van jou als ouder door professionals. Deze victim blaming of second rape maakt het bijna niet te doen voor ouders die ook al overlever zijn van (ex-)partnergeweld. Dubbelop slachtoffer.

Dan kom je erachter als ouder dat je maar beter zo ver als mogelijk weg kunt blijven van jeugdzorg, jeugdbescherming, inspecties en rechtsspraak. Want die maken deze zogeheten ‘Complexe scheidingen’ écht destructief voor je kind en jezelf als ouder. Bijna niemand begrijpt de enorme impact die een onveilige thuissituatie heeft op kind, jongere en ouder door de coercive control dwingend bepalend overheersende ouder.

Niemand wil het geweld en de onveiligheid stoppen. Wel maken we op grote schaal kind, jongere en de voor het kind veilige ouder verantwoordelijk voor het destructieve gedrag en communicatie van de coercive control ouder.

Als ouder vraag je je geregeld af waarom je in godsnaam ooit hulp hebt ingeroepen. Als ouder word je cynisch en voel je soms zelfs het liefst helemaal te willen verdwijnen van deze aardbol. Want waar doe je het eigenlijk allemaal voor als het werkelijk niemand boeit dat je kind psychisch-emotioneel fysiek onveilig opgroeit? Terwijl zovelen beweren: ‘In het belang van het kind’. Maar die blijkt ver te zoeken in Nederland op de plekken waar je die het meest zou verwachten, het belang van het kind.

Wat ouders nodig hebben die het veilig opgroeien van hun kind bóven alles plaatsen: erkenning.