“Ik dacht dat ik mijn scheiding had afgesloten. Het verdiende allemaal geen schoonheidsprijs, maar daarover blijven kniezen had geen enkele zin, hield ik mezelf voor. Ik had mijn best gedaan. Ik was altijd redelijk gebleven en heb me altijd co peratief opgesteld.

BOOS

Maar met mijn ex was gewoon geen zinnig gesprek mogelijk. Hij was zó boos. Ik snapte het niet. Als iemand het recht had om boos te zijn, was ík het, vond ik. Hij verliet míj toch?

Toen Johan me op een avond meedeelde dat hij verliefd was geworden op een vrouw die hij had leren kennen op de tennisclub, handelde ik voordat ik iets kon voelen. Onze dochters lagen te slapen, ik wilde niet dat ze wakker zouden schrikken van een dramatische scène.

WE MOETEN PRATEN

Ik pakte een koffer, deed er een paar overhemden en een tandenborstel in en zei tegen hem dat hij de rest van zijn bezittingen maar moest komen ophalen als de meisjes en ik er niet waren. Hij protesteerde en zei dat we moesten praten, dat dit helemaal zijn bedoeling niet was.

Hij zei ook dat zijn verliefdheid op die ander niet betekende dat hij niet meer van mij hield en dat die al helemaal niets te maken had met zijn liefde voor onze dochters. Het is heel gek dat ik die woorden zo goed onthouden heb, terwijl ik ze op dat moment niet hoorde. Ik zei dat hij dat eerder had moeten bedenken.

INGESTORT

Johan bezwoer me nog niets tegen de meisjes te zeggen. Hij wilde dat samen doen, op een rustig moment. Maar ook dat drong niet tot me door. Zodra hij weg was, stortte ik in.

De volgende ochtend heb ik onze dochters meteen verteld wat er aan de hand was. Ik moest wel; ze hadden meteen door dat hun vader er niet was, ze zagen mijn rode ogen, ik kon moeilijk doen alsof mijn neus bloedde. Natuurlijk waren ze ontroostbaar.

HARTVERSCHEUREND HUILEN

Een paar uur later stond Johan op de stoep. Hij wilde ook met de meisjes praten. Maar ik zei dat dat niet kon, dat ze dan alleen maar nog erger overstuur zouden raken. Hij droop af. Toen ze zijn auto zagen wegrijden, begonnen ze weer hartverscheurend te huilen. Ik zag dat als een bevestiging dat ik er goed aan had gedaan om Johan bij hen weg te houden.

De meivakantie was net begonnen. We zouden over enkele dagen naar Spanje gaan. Johan was dat blijkbaar helemaal vergeten – zoals meestal. Normaliter herinnerde ik hem er enkele weken van tevoren aan dat er een vakantie op stapel stond, zodat hij het op zijn werk kon regelen, maar dat had ik deze keer om de een of andere reden niet gedaan.

ONGERUST

Ik was in dubio: zou ik gewoon gaan met onze dochters? Even weg van alles? Het zou ons misschien goed doen. En het idee dat Johan niet meteen zou weten waar wij waren en ongerust zou zijn, smaakte ook wel zoet. Welke van de twee argumenten de doorslag gaf, weet ik niet meer, maar we gingen.

Geloof het of niet, maar we hebben het heel fijn gehad. Zon, strand, zee en verder niets. Over Johan werd niet gepraat, voor hem was geen plek in onze bubbel. Het had mij niet moeten verbazen dat onze dochters na deze vakantie niets meer met hun vader te maken wilden hebben…

LOYAAL AAN SLACHTOFFER

Het is vreselijk om te moeten toegeven, maar op een bepaalde manier vond ik het wel fijn dat ze zo afwijzend tegenover hem stonden. Het voelde als gerechtigheid. Hij had mij pijn gedaan, dat kon toch niet zonder gevolgen blijven? De meisjes hadden goed begrepen wie hier de schuldige was. Zij waren loyaal aan het slachtoffer en dat was ik.

Het had natuurlijk ook heel anders kunnen lopen. De warme band tussen vader en dochters had vast zonder al te veel moeite hersteld kunnen worden. Want die band was er wel degelijk.

AFWEZIGE VADER

Al heb ik mezelf – en iedereen om me heen, inclusief advocaten en rechters – altijd voorgehouden dat hij een afwezige vader was, dat hij dag en nacht met zijn werk bezig was en dat hij zijn vrije tijd liever met vrienden op de tennisclub doorbracht dan met zijn eigen kinderen.

Johan wilde eigenlijk co-ouderschap, maar hij maakte geen schijn van kans tegen mijn overtuigingskracht. En ook zijn openlijke woede daarover werkte tegen hem.

TEGENZIN

Er kwam een omgangsregeling. Eén keer per twee weken gingen de meisjes, op dat moment negen en tien jaar oud, een weekend naar Johan – met de grootst mogelijke tegenzin.Er was bij hun vader niets, maar dan ook niets wat hun goedkeuring kon wegdragen. Zijn huis niet, zijn gedrag niet, alle leuke dingen die hij voor hen bedacht niet, de cadeautjes die hij voor hen kocht niet – en zijn vriendin al helemaal niet.

NEGATIEVE VERHALEN

Stiekem genoot ik van de negatieve verhalen waarmee ze thuiskwamen. Ik ging er niet in mee, maar gaf ze wel alle ruimte om hun beklag te doen, knikte af en toe begripvol en schudde op gezette tijden meewarig mijn hoofd.

Nooit deed ik enige moeite ze de zaken eens van een andere kant te laten bekijken, terwijl ik heel goed wist dat Johan ontzettend zijn best deed. Heel passief-agressief, ja, maar dat zag ik niet. Ik sprak toch geen kwaad over Johan?

WEINIG CONTACT MET VADER

Na een paar jaar, waarin ik me keurig aan de omgangsregeling had gehouden, gaven de meisjes aan niet meer ‘zo vaak’ naar hun vader te willen. Ze waren toen oud genoeg om dat zelf uit te maken.

Onze dochters zijn nu een- en tweeëntwintig jaar oud. Het zijn fantastische meiden met veel talenten. Met Johan hebben ze nog steeds maar heel weinig – en oppervlakkig – contact. En daar lijken ze niet mee te zitten.

Tot voor kort zat ik er eigenlijk ook niet mee. Af en toe knaagde het wel, maar over het algemeen accepteerde ik het als iets wat nu eenmaal zo gelopen was. Jammer, maar helaas. Maar zo werkt het dus blijkbaar niet. Als je jezelf een heel scheef verhaal vertelt, is het onvermijdelijk dat dit vroeg of laat begint te wankelen.

Bij mij gebeurde dat toen een collega haar hart bij me uitstortte. Over hoe haar ex de kinderen tegen haar opzette en dat ze van verdriet niet meer kon slapen, eten en werken.

NAAR GEVOEL

Gaandeweg bekroop me een naar gevoel. De situatie vertoonde immers akelig veel overeenkomsten met de mijne twaalf jaar geleden. Alleen waren in dit geval de rollen omgedraaid; hier was degene die wegging (mijn collega) de good guy en degene die verlaten werd (haar man) de bad guy… Hè?

De wereld om me heen begon bijna letterlijk te kantelen. We zaten aan een hoge tafel bij de koffieautomaat en ik moest me daar echt stevig aan vasthouden om niet van mijn kruk af te vallen.

TRANEN

Het was voor het eerst dat ik heel helder zag welke kwalijke rol ik zelf heb gespeeld in ons scheidingsdrama. Hoe mijn gedrag, mijn opstelling, de relatie tussen Johan en onze dochters heeft verziekt.

Die nacht heb ik verschrikkelijk gehuild. Het hield maar niet op. En nog steeds zitten de tranen heel hoog. Zodra ik eraan denk wat een onrecht ik Johan, maar ook mijn dochters heb aangedaan, voelt het alsof mijn keel wordt dichtgeknepen en begin ik weer.

GOEDMAKEN

Maar inmiddels ben ik ook voorzichtig dankbaar voor het inzicht. Het is een kans. Ik kan nog proberen iets goed te maken. Hoe? Ik heb geen idee. Want zitten die meiden van mij daar wel op te wachten?

Ze zijn zo goed bezig met hun studie, hun vrienden, hun baantjes; ze hebben zoveel leuke plannen. Gooi ik niet alles overhoop als ik nu ineens met een nieuwe versie van hun verleden aan kom zetten?

En Johan? Hoe zal hij reageren? Ik kan er echter niet omheen. Ik móét de confrontatie aangaan. Al is het maar om met mezelf in het reine te komen – als dat ooit nog zal lukken…”

De namen in dit artikel zijn gefingeerd